Madrid…

Vanavond kwam mijn zus aan in Madrid. Ze had niemand opgebeld; ik heb haar (uiteindelijk) omstreeks 23 uur opgebeld. Haar eerste woorden klonken zonder veel moed. “Goed”. Dat was het. “Gaat wel”. Na wat vragen, kom je dan wel iets te weten. Maar tussen het gesprek door dacht ik terug aan mijn ervaring in Madrid. Woonst zonder enige vorm van rechtszekerheid. Goed wonen in Madrid is duur en soms gewoon onmogelijk. Dat ondervond ook ik vorig jaar. Op de valreep –niemand van de UAH Sociale Diensten wilden me dan ook maar helpen – kon ik een maand langer blijven op RESA (residentie waar ik toen logeerde). Alles in acht genomen, gaat het wel goed gaan met mijn zus. Ze moet alleen 1000 EUR zomaar zien op te hoesten, zonder enige vorm van contract of… rechtszekerheid. Nodeloos ging ik alles vertellen aan mama, die haar op haar beurt dan weer ging opjagen in niets. Want zo slecht kan het toch niet zijn. Dat hoop ik dan toch weer. Want zo slecht kan het in Madrid wél worden.