De nacht kondigt al zacht zijn aankomst aan wanneer ik een smalle, verharde weg oprij. De wind maakt de weg vrij voor de donkere, dreigende wolken die de warme gloed van de Barbecue waarschuwen dat het feest wel eens van korte duur kan zijn. Op enkele minuten van de afrit, waar de snelweg het begin en het einde van beschaving aankondigt, had ik nooit gedacht het gevoel van een Argentijnse Asado terug te vinden. Onder hetzelfde dak delen vijf paarden, een pony, twee honden en de spelende kinderen de veiligheid die het babbelende gezelschap uitstraalt.
Wanneer ik het erf oploop zijn alle genodigden druk bezig het buffet klaar te zetten. Aan een olievat straalt de gastheer rust uit wanneer hij ook mijn stuk vlees op het vuur legt. Hoe ik het wil? “Saignant”. En jawel, de asador van dienst brengt een perfect gebakken stuk terug. Er heerst een gevoel van aanvaarding. Iedereen is blij elkaar terug te zien.
Meer dan eens start een filosofisch gesprek op een plaats waar iedereen elkaar ontmoet. En zo ook tijdens het afsluiten van de dag, wachtend aan het toilet. Er is maar één toilet. Verlicht door een nachtlampje, wordt me duidelijk dat onze groep uitzonderlijk is, want we beseffen dat we allemaal verschillend zijn. Ik geef een kus aan de gastvrouw en vertrek, ondersteund door de duisternis, de nacht in.
Het is vreemd hoe iets wat we allemaal kennen en gebruiken, plots als een splijtzwam komt bovendrijven. Het toilet is reeds het onderwerp van wetsvoorstellen in Noord Carolina, waar het bezoek aan het toilet gelinkt is aan je geslacht op je geboortecertificaat. Transseksualiteit, Transgender, een mens is niet zwart of wit. Tot 2% van de geboortes wijkt af van het binaire man/vrouw gegeven. Fysiek, want niet iedereen zet goed in z’n vel.
Iedere cultuur gaat anders om (Trans)seksualiteit en het is eigenlijk helemaal geen nieuw gegeven. En toch, er lijkt plots haast bij te zijn. Het nieuwe woord in onze samenleving is Genderneutraliteit. En dat resulteert, zo moet ik lezen, na meer dan 2 jaar beraadslaging bij de Vlaamse overheid, nu ook in gender neutrale toiletten. Ook de Nederlandsche Spoorwegen willen voor meer inclusie zorgen en vervangen daarom het gevestigde “Dames en Heren” door “Best Reiziger”. “Geachte Heer/mevrouw” wordt voor de Gemeente Amsterdam binnenkort “Geachte bewoner”. Voor Transport of London is “Ladies and Gentlemen” niet meer van vandaag.
Het verhaal wringt. Welke willen we hiermee bereiken? Nog niet zo lang geleden werden wetten gestemd om vrouwentoiletten in fabrieken en werkplekken te verplichten. Zorgen we voor meer aanvaarding, of nemen we gewoon het gênante moment weg waar iemand moet uitleggen waarom hij toch (terecht of onterecht) het vrouwentoilet binnenloopt. Door “Dames en Heren” te verlagen tot het niveau van “Dag Allemaal” erkennen we interseks en transgender helemaal niet, we gaan de groep gewoon uit te weg. Een discussie van wat (en wie) man of vrouw is, alsook wat we van elkaar (mogen) verwachten, is nog steeds aan de orde.
Plannen veranderen en zo eindig ik zondagavond in de visverkopersstraat, waar ik van een lekkere Thaise maaltijd geniet. “Ik ben vandaag gedumpt”, zegt de jonge vrouw voor me, terwijl ze gespannen haar Pad Thai naar binnen slikt. Net terug uit Polen, waar een hittegolf heerst, heeft ze het blijkbaar koud. Haar witte zomerjas verlaat haar geen moment . Ze heeft nood aan iets sterkers en dat begrijp ik.
Na een Chimay en een Picon Vin Blanc slenteren we samen het Sint-Katelijneplein op. Catharina van Alexandrië, patroonheilige van meer dan 22 beroepsgroepen, trekt zich ook het lot van de ongetrouwde vrouwen aan. En ondanks dat het aantal singles ieder jaar stijgt, één miljoen Vlamingen is naar schatting alleenstaand, gaat het Vrouwe Catharina niet zo voor de wind. Sinds 1969 wordt ze niet meer in de heiligenkalender opgenomen, bij gebrek aan historische bronnen. De oorsprongkelijke 15de eeuwse kerk werd afgebroken in 1893. De website van de huidige Sint-Katelijnekerk rept met geen woord over haar. En waar in godsnaam zijn de Catherinettes gebleven?
Een week kan wegen en soms kan wandelen het bestaan verlichten. We staan voor de Sint-Katelijnekerk even stil. Dat het leven van Catharina een weerspiegeling zou kunnen zijn van Hypatia (van Alexandrië), wordt evenmin in de verf gezet. Hypatia doceerde wiskunde en filosofie, astronomie en was tevens hoofd van de neoplatonistische school van Alexandrië. Ze werd op gruwelijke wijze vermoord door Christelijke strijders. Het einde van de klassieke oudheid.
Zonder het goed te beseffen en terwijl we de brandhoutkaai aflopen, neurie ik het liedje “Complainte pour ste catherine” van Kate & Anna Mcgarrigle. Laat ons de geschiedenis niet herschrijven; spreek mij maar aan met “Geachte Heer”. En neem terloops ook eens de tijd om mijn buur te vragen hoe zij wenst aangesproken te worden.
Moi j’me promène sous Ste-Catherine
J’profite de la chaleur du métro
Je n’me regarde pas dans les vitrines
Quand il fait trente en dessous d’zéro
Y’a longtemps qu’on fait d’la politique
Vingt ans de guerre contre les moustiques
Je ne me sens pas intrépide
Quand il fait fret, j’fais pas du ski
J’ai pas d’motel aux Laurentides
Le samedi, c’est l’soir du hockey
Y’a longtemps qu’on fait d’la politique
Vingt ans de guerre contre les moustiques
Faut pas croire que j’suis une imbécile
Parce que j’chauffe pas une convertible
La gloire, c’est pas mal inutile
Au prix de gaz, c’est trop pénible
Y’a longtemps qu’on fait d’la politique
Vingt ans de guerre contre les moustiques
On est tous frères puis ça, ça donne
Qu’on a toujours eu du bon temps
Parce qu’on reste sur la terre des hommes
Même les femmes et les enfants
Y’a longtemps qu’on fait d’la politique
Vingt ans de guerre contre les moustiques
Croyez pas qu’on n’est pas chrétien
Le dimanche on promène son chien
Leave a Reply