Na uren voor het scherm, staar ik moe voorbij de texteditor. Ik kijk recht op de kruidtuin waar wat wandelaars snellen door het park zonder om zich heen te kijken. Een dagdroom. Even weg uit het saaie bestaan van vergaderingen, mails en deadlines. Wetenschappers hebben na jaren dan toch bevestigd wat ze als kind als lang wisten: dagdromen is normaal, het is zelfs gezond voor ons brein.
Ik blijf in de verte staren en zie het lege asfalt die de Rogiertunnel met de Kruidtuintunnel verbindt. Zelfs mijn dagdromend brein merkt dat iets niet klopt. Het Rogierplein ligt nu al enkele weken open terwijl vooruitgang schaars blijft. De rust van het plein staat in schril contrast met de chaos in de straten rondom het plein. Tegen de late middag wordt het dan toch officieel, de Rogiertunnel is gesloten door vallende brokstukken. Dagdromen in Brussel kan gevaarlijk zijn, zeker wanneer je je in de Brusselse tunnels begeeft.
Geen schade, noch gewonden, dat ligt vooral aan het feit dat Brusselse bestuurders al wat geoefend zijn; het is niet de eerste keer dat de Rogiertunnel dicht gaat, laat staan dat vallende brokstukken een uitzondering aan het Brusselse firmament zouden zijn. Een goede twee weken terug ging de Rogiertunnel dicht door overstromingen, in februari van dit jaar was er een probleem met de ventilatie en in januari was de tunnel gesloten door een brand in een technische ruimte. In 2016 was er de soap rond de Stefaniatunnel, die onverhoopt dicht moest. Nazicht in Brussel, als dat er al is, kan best zonder plannen, want de documenten dienden ondertussen als voer voor de muizen. In 2015 was er zelfs sprake om de Leopold-II tunnel te sluiten nadat de hemel letterlijk naar beneden kwam.
Ik ontsnap tussen twee regenbuien door aan de dagelijkse sleur. Aan de Primark in Brussel staan al lang geen rijen meer tot buiten, zoals bij de opening eind 2014, al blijft de winkel zoemen met jonge tieners en fashionistas. De winkelketen biedt de laatste trends aan zeer lage prijzen. Het aanbod in de winkel wisselt steeds en dat werkt een grote omzet in de hand. En dat moet wel, want de Nieuwstraat behoort tot de duurste winkellocaties in België. Net voor ik de Hema voorbijwandel, struikel ik over de losliggende tegels terwijl de modder sporen nalaat op mijn schoenen en broek. De in 2015 aangekondigde heraanleg van de Nieuwstraat is er nog steeds niet, terwijl de erbarmelijke toestand van de straat al minstens 10 jaar het verschil maakt met Mechelen of de Meir in Antwerpen.
Zoals alles in het leven, is het een kwestie van prioriteiten en consistent beleid. Het is leuk extra fietspaden aan te kondigen, maar des te pijnlijker als je de huidige infrastructuur al niet kan of wil onderhouden. De Brusselse tunnels in ere herstellen zou tot één miljard euro kunnen kosten. Brussel krijgt al decennia lang federaal geld via Beliris voor Mobiliteit, maar weigert dit te gebruiken voor het onderhoud van de tunnels. In een poging de Federale en Vlaamse overheid onder druk te zetten, betreedt de Brusselse regering de piste van toltunnels.
Brussel heeft 11km tunnels, Madrid heeft er onder de M-30 alleen meer dan 43km geopend in 2007. De discussie over de kostprijs leeft nog steeds en een onderzoekscommissie werd begin dit jaar aangekondigd om pricegauging en verduistering van gelden te onderzoeken. In Madrid leeft nu wel consensus dat het tunnelcomplex een leefbaar en vooral bereikbaar Madrid ten goede komt. Wanneer Pascal Smet dan ook aangeeft de 11km aan tunnels binnen 10 jaar te willen sluiten, onderstreept dit alleen maar de strategische onder-investering in infrastructuur in het Brusselse. De autovrije zone in het centrum moet als de kers op de taart worden gezien, zeker wanneer een Brusselse chef besluit een plaats voor haar restaurant te zoeken buiten Brussel door de dalende omzet.
Restaurants zijn dan al moeilijk te bereiken in Brussel, helemaal ondergedoken werken ze in Caracas, waar chefs hun klanten bij hen thuis ontvangen. Het was Tom Waes die, met z’n programma Reizen Waes, Vlaanderen een indruk gaf van de huidige situatie in Venezuela. Toen vorige week de nieuwe grondwettelijke vergadering de werkzaamheden begon, was van democratie al lang geen sprake meer. Betogers richten hun grieven niet aan Maduro, maar aan de legerleiding zelf. En daar zit het probleem en de oplossing.
Chávez, zelf een militair, loog niet toen hij een Bolivariaanse revolutie aankondigde. Simón Bolívar zocht steeds de absolute macht, voerde oorlog “tot de dood” in een gruwelijke burgeroorlog met duizenden executies van zowel burgers als gevangenen, gaf opdracht tot het leegplunderen van steden en stichtte een dictatuur met een personencultus waar zelfs jaren later Marx aanstoot aan nam. De regio zag een groot menselijk kapitaal verdwijnen, hetzij vermoord of uitgeweken. Zo’n 200 jaar later herhaalt de geschiedenis zich. 1,5 miljoen venezolanen verlieten hun vaderland op zoek naar betere tijden. Meer dan de helft van de venezolanen leeft in armoede.
Terwijl de aanvallen op toeristen al enige tijd opduiken in de Spaanse pers, werd het vorige week wereldkundig gemaakt door de VRT. Verschillende bussen werden in Barcelona vernield en beklad, op de balearen werden hotels geviseerd en in San Sebastian dreigt Bildú, de politieke arm van ETA, met verdere acties tijdens lokale feesten. In Italië worden touristen al vaker als een overlast gezien. Verschil is echter dat de acties in Spanje oorsprong vinden in extreem linkse organisaties, met name Arran. Kale Borroka is terug, maar dan nu tegen toeristische organisaties en bedrijven. De linkse Burgemeester van Barcelona, verbonden met Podemos, reageerde amper en wou enkel overgaan tot overleg.
Brussel daarentegen is nog steeds niet volledig de aanslagen te boven gekomen. Hier jagen we, met uitzondering van de restauranthouders in de Rue des Bouchers, de toeristen nog niet weg. Integendeel.
Leave a Reply