Het is zonnig in Brussel en niemand, behalve de internationale pers, lijkt echt onder de indruk van de sterke woorden van President Trump aan Kim Jong-Un. Of beter, ik was niet onder de indruk. De dag start dan ook ontspannen met een glaasje champagne en de belofte van een heerlijke maaltijd brengt het gesprek op gang. Het kon op restaurant, maar de kwaliteit en de prijs zijn er niet naar. Dan maar thuis. Al meer dan 25 jaar dreigt de communistische dictatuur met het vernietigen van hun aardsvijand. Is er dan eens een president die durft te antwoorden, zij het wat off-script, dan wordt hij met alle zonden van Israel beladen.
Ik overhandig het verjaarscadeau. De zon breekt door de wolken en met een lekkere groentesoep wordt de dag goed ingezet. Er is consensus, beide leiders hebben elkaar gevonden. De sterke woorden van Trump geven Kim Jong-Un de kans om zijn positie thuis te versterken. Ook voor de achterban van Trump kunnen harde woorden steeds op sympathie rekenen. Oorlog voor Trump zou zelfs een opsteker kunnen zijn. Een witte wijn uit de Rias Baixas streek zorgt voor een fruitige en frisse toets. De mosselen worden geserveerd. Met een oud-voetballer aan tafel en een Barça-fan als jarige, valt snel een taboe. De discussie is hevig.
Neymar is amper 25 jaar oud en verdiende in 2016 bij Barcelona zo’n 38 miljoen euro. Hiermee verdiende hij 4.760 keer meer dan de gemiddelde werknemer in Brazilië, of zo’n 1.450 keer meer dan het gemiddelde salaris in Spanje. Een benadering natuurlijk, want je moet nog rekening houden met belastingen. Maar ook daar had de sterspeler een oplossing voor. Of zo dacht hij toch, want in 2016 werd de ster veroordeeld tot het betalen van 45 miljoen EUR aan de Braziliaanse fiscus voor belastingontduiking. Maar, alles kan beter. Lionel Messi speelt, met z’n 30 jaar, de bal rond bij Barça voor zo’n 65 miljoen euro per jaar. De entourage van Neymar rook een kans. Meer dan een boete, werd Messi in 2016 veroordeeld tot 21 maanden cel.
Het dessert volgt. Turrón voor mij, taart in overvloed en een goede tas koffie om de sobremesa te starten. De overtuigingskracht van de hoofdspelers kan amper het niveau lagere school aan wanneer Neymar op een persconferentie aangeeft dat hij niet voor het geld de overstap naar PSG maakt. Dan maar de daad bij het woord voegen. En hij niet alleen. Ik zie graag alle voetballers naar hun werk gaan zoals vele van hun fans, die voor “de passie” iedere dag gaan werken aan niet meer dan een minimumloon, zich verplaatsen in een Skoda op afbetaling, eerlijk hun belastingen betalen en iedere maand rekenen om naast de huur en proviant ook nog iets te kunnen sparen. Vergeet Fair Play.
De vraag is niet of iemand zo veel kan of mag verdienen. De vraag is of de toegevoegde waarde die Neymar bijbrengt aan de samenleving wel de 54 miljoen euro jaarlijks zal overstijgen. Ik betwijfel het. En wat met al die rondfladderende managers, vertegenwoordigers en agenten? Zo zal Pini Zahavi, zonder veel lichamelijke arbeid, zo’n 30 à 35 miljoen meepikken in commissies. Dat brengt de totale waarde van de transfer tot boven 600 miljoen euro. Bovendien werd tijdens de persconferentie door de voorzitter van PSG benadrukt dat Neymar maar het topje van de ijsberg zal zijn. Dat belooft.
Ondertussen gaan de t-shirts van Neymar vlotjes de deur uit. De eerste dag werden meer dan 10.000 shirts verkocht met de naam en het rugnummer van de speler. Te koop aan 150 euro per stuk, gaan fans gaan vlot mee in dit verhaal en dat kan tellen. Volgens PSG is de waarde van de club met een half miljard gestegen. Toch kan je de vraag stellen van waar de transfer van Neymar zo plots uit de lucht kwam vallen. Van de T-shirtverkoop alleen zal PSG het niet redden. De overeenkomst was niet volledig droog of het noopte een zegsman van de Franse Overheid er toe te verklaren dat de transfer van Neymar niet meer is dan een doorzichtig maneuver van Qatar om het buitenlandse beleid te beïnvloeden. Ook dat spreekt boekdelen.
Qatar, eigenaar van PSG, wordt al decennia in verband gebracht met het financieren van terrorisme en werd in juni onder embargo geplaatst door zijn buurlanden. Maar het kleine land is machtig. Europa, en meer bepaald de Europese Unie, staat nog steeds toe dat het land aanzienlijke participaties neemt in strategische sectoren. Zo bezit het land aandelen in Volkswagen AG (17%), Sainsbury (22%), Tiffany’s (13%), Shell (2%) en 20% via Glencore in de Russische olieproducent Rosneft. Je kan je dan ook afvragen hoe het kan dat een staatssponsor van terroristische organisaties, zoals ISIS, die actief tegen ons gedachtengoed ten strijde trekken, ook een strategisch aandeel in de Europese economie kan bezitten en mee onze politiek vormgeeft.
Zo gaat het ook, om het niet over Syrië te hebben, met Venezuela. De grondwetgevende vergadering heeft nog maar het werk opgenomen wanneer het duidelijk wordt dat het jaren kan duren vooraleer er resultaat is, waarmee Venezuelade facto geen democratie meer is. De Verenigde Staten brachten al twee jaar geleden de link tussen de drugkartels en het Venezolaanse leger aan het licht en spraken systematisch sancties uit tegen sleutelfiguren en bedrijven uit het land. Vorige week werden de bezittingen van vooraanstaande figuren van het regime bevroren. En Trump zou Trump niet zijn als hij niet zou dreigen met meer.
De Europese Unie ging ook vorige week niet verder dan een verklaring waarin het de recente ontwikkelingen afkeurt. Sancties komen er niet.
Het Amerikaanse journaal voelde deze week dan weer oud en aanstangjagend aan. De slapende, duistere krachten van de Burgeroorlog worden opnieuw gevoed. Vraag is alleen, wie financiert deze organisaties? Wanneer in 1964 Lynden B. Johnson de Civil Rights Act ondertekende, zou hij tegen één van zijn medewerkers gezegd hebben “We have lost the South [to the GOP] for a generation.” De emancipatie van de zwarte gemeenschap in de Verenigde Staten zou het einde van de “Southern Democrat” met zich meebrengen. Racisme is in de States nooit veraf en Republikeinen surfen graag mee op de golven die de desegregatie in het zuiden sinds 1964 genereert. Segregatie is er officieel niet meer, toch zou het Republikeinse beleid de positie van de zwarten in de States niet verbeteren. Integendeel.
Trump is nauw verbonden met nationalistisch rechts in de States en meer bepaald met organisaties rond de (vroegere) Ku Kux Klan. Ook Putin is dat. Drie maanden geleden bevroor Trump fondsen voor organisaties die extreme groeperingen in de States in kaart brengen en bestrijden. Voor de GOP is de cirkel nu compleet; hun conservatieve vleugel werd overgenomen door wat we nu kennen als het alt-right. De linkervleugel maakt amper nog kans tijdens de voorverkiezingen. De ambiguïteit die ze na de Civil Rights Act in hun partij toelieten borrelt nu op. Trump zegt wat een groot deel van de Amerikanen denkt.
Het is vrijdagmorgen wanneer een vriend me vraagt om Al Jazeera op te zetten. De nieuwszender uit Qatar geeft ook live coverage van de aanslagen in Barcelona. De Spaanse publieke omroep had het over het voorbeeldig gedrag van alle burgers. Al Jazeera stond 10 minuten stil hoe toeristen lijden onder de maatregelen van de Catalaanse politie. Meer dan sensatie voel ik ook een zeker leedvermaak van de journalist. Terwijl ik dit neerschrijf en naar het Spaanse nieuws kijk, kan ik alleen maar vaststellen: Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.