De week van Bert: de wereld is een schouwtoneel

Het is druk op de snelweg. Het is druk in de stad. Het is druk op de vele terrassen die de voetpaden overschaduwen. Overal lopen mensen op me in. Niemand neemt afstand en nog minder wordt hoffelijk geflaneerd. Terug de baan op. Het is elf uur ‘s avonds en de snelweg richting Brussel is even druk als tijdens de spits. Drukker zelfs. Je probeert afstand te nemen van het alles, maar het lukt nauwelijks. Bestuurders remmen zonder reden, wisselen haastig van rijvak alsof hun leven er van af hangt. Als opgejaagd wild rijden we terug het binnenland in, waar een nieuwe week afstandswerk op ons wacht.

Het radionieuws. Nieuwe versoepelingen, lang leve de vrijheid. Tussen de opgang van de taliban en festivals met meer dan 75.000 bezoekers is er kort aandacht voor de Corona cijfers. De cijfers worden vrolijk voorgelezen, alsof het de winnende lotto nummers betreft. De opgewekte toon waarmee ook de hospitalisaties worden aangekondigd is de aanzet voor een lichte paniek. Ben ik nu de enige die de ernst ziet? Ben ik nu de enige die dit goedkope schouwspel doorziet?

Drama

Helaas, het schouwspel is niet nieuw. Het herhaalt zich nu voor de vierde keer. Het schouwspel is zo voorspelbaar dat menig interview met virologen gewoonweg pijnlijk is geworden. Zo zei Steven Van Gucht in juni 2021, viroloog voor Sciensano, dat het “onwaarschijnlijk is dat de Delta-variant hard zal gaan in ons land”. Terwijl in Brussel de vaccinatiegraad dramatisch is, stelt Marc Van Ranst enkele dagen geleden dat “met onze vaccinatiegraad het onmogelijk is dat onze ziekenhuis opnieuw verzadigd zullen geraken”. En dat terwijl het aantal hospitalisaties opnieuw aan het stijgen is en volgens Inge Nevens één op drie van de vakantiegangers (uit de rode zone) positief terug het land binnenkomt.

Wat “onze vaccinatiegraad” dan ook weer voor de viroloog dan wel betekent is niet zo duidelijk. Gaat het over Vlaanderen (omstreeks 77 tot 80%), dan zitten we goed. Heeft ie het over Brussel (50 tot 60%) of Wallonië (60%), toch wel het doelpubliek van het Franstalige nieuwsblad La Dernière Heure, dan gaat de viroloog uit de bocht en frontaal in tegen het advies en de doelstellingen voorgesteld door vaccinologen Corinne Vandermeulen en Pierre Van Damme. Zij stellen het duidelijk: de doelstelling van 70% is met de Britse en Delta variant gewoonweg achterhaald. 90% is het nieuwe doel. Geen reden voor paniek bij lands opgevoerde viroloog bij uitstek, en toch…

Wanneer een Colombiaanse variant zorgt voor zeven overlijdens in een Vlaams rusthuis (Nossegem), waar nota bene iedereen reeds volledig gevaccineerd was, ziet niemand een reden voor bijkomende maatregelen. Er is wel “speciale interesse” bij Marc Van Ranst. Niet zoveel meer. De variant zou niet meer ziekteverwekkend zijn dan de andere varianten. Wat dat dan exact wil zeggen, is voor tv-kijkend Vlaanderen niet zo direct duidelijk.

Dit schouwtoneel heeft inmiddels al veel weg van een middeleeuws steekspel, waar de hoofdrolspelers graag en zonder schroom uw gezondheid inzetten op het schaakbord van het leven.

En toch, terwijl de zon zachtjes het toneel volledig verlaat, maakt mijn frustratie plaats voor verwondering. Wat een schouwspel. De ene speler na de andere loop het toneel op. De ene is al beter dan de andere. De ene al opvallender dan de andere. De ene volgt een script, de andere improviseert. Neem de popcorn er even bij.

Lieven Annemans

Herinner u Lieven Annemans. Professor Annemans. De man die voor elk wetenschappelijk argument wel een kostplaatje had klaarstaan en ook uw gezondheid werd weggecijferd. Zo kwam en ging Lieven Annemans, lieveling van OpenVLD, in de zomer van 2020. Nu deelt de gezondheidseconoom en Professor (gewoon hoogleraar) aan de uGent anti-vaxx filmpjes online.

Maggie De Block

Zo zat en vertrok Maggie De Block, dé minister van Volksgezondheid. Arts en minister. Op 1 april 2020 gaat Maggie het gesprek aan op de VRT en herhaalt nogmaals dat “mondmaskers weinig zin hebben om ze te dragen”, thuis of op straat, en dat het zelfs een vals gevoel van veiligheid geeft. Toen was reeds algemeen geweten was dat Covid zich makkelijke via de lucht kan verspreiden, zeker in gesloten ruimtes. “Never let a good crisis go to waste” moet Maggie gedacht hebben. Tussen de verbrandde strategische reserves, gaat de minister over tot actie.

Op het kabinet De Block bestelt men in Maart 2020 miljoenen mondmaskers bij de firma Mossa VOF, alias Mahmut Öz, lid van OpenVLD. Specialist in medisch materiaal, maar ook in computerconsultancy, audit, beveiliging, toezicht op bouwwerkzaamheden, arbeidsbemiddeling en public relations. Kortom, specialist in alles, behalve in het leveren van mondmaskers. De bestelling faalt, om daarna in de grote pot soep met blunders te verdwijnen.

Philippe Goffin

Het doel heiligt de middelen binnen Defensie. Herinner u de aankoop van mondmasker in April 2020 bij de Luxemburgse postbusvennootschap Avrox, waarbij de vennootschap, gelinkt aan een Jordaanse miljonair, voor 15 miljoen mondmaskers aan 2,50 EUR per stuk mag leveren aan Defensie. De zaak stinkt langs alle kanten, protest komt er van meerdere sectorverenigingen, maar de Franstalige liberaal en minister Philippe Goffin vindt dit best goed en ziet ook hier een opportuniteit. Nu afgeraden wegens toxisch, dreigt ook dit te verdrinken in de troebele soep van het Brusselse parket.

Sophie Wilmès

Eerste minister Wilmès neemt het roer over en maakt de soep nog wat dikker. In Augustus 2020, te midden stijgende cijfers, gaan de versoepelingen verder. Jawel, op reis gaan in de zomer moet kunnen, ook al is het gevolg dat de zorgsector in september en oktober 2020 kraakt onder de Covid gevallen. Uw gezondheid is ondergeschikt aan het economisch belang, laat dat duidelijk zijn.

Alexander De Croo

Ondertussen is Philippe Goffin teruggekeerd naar het Federale Parlement en is de regering De Croo op het toneel verschenen. Andere regering, zelfde dynamiek. De regering die alle moeite heeft om samen in teamverband te werken, laat staan om consistente en kordate beslissingen te nemen, wil dat we allemaal als Belgen één team vormen. Wat nog nooit gelukt is sinds 1830, moet dan nu maar snel even.

Covid is goed voor alles, en zeker goed om een overheidstekort van 120% van het BBP uit te leggen. Een voormalig BCG consultant zou beter moeten weten, of net niet? Maar Alexander kan gerust slapen, hij kan nu pochen dat hij Eerste Minister van een Failed State is, zoals The Economist nuchter en onderbouwd het België van de 21ste eeuw omschrijft. Wie aanstoot neemt aan dit artikel heeft de afgelopen 20 jaar in een coma doorgebracht, heeft bijzonder weinig zin voor realiteit of toont nog minder respect voor de inwoners van dit land, die al jaren vragen om correct vertegenwoordigd te worden in het parlement alsook nationale en internationale fora (ongeacht politieke voorkeur).

Marc Van Ranst

Steracteur is natuurlijk Marc Van Ranst. Deze viroloog is uitgesproken en heeft een mening. Dat hij vooral tegen de N-VA en Vlaams Belang inzet, is niet nieuw. Redactie24 vindt ie niks, ook doorbraak is een baggerkanaal. Je zou je hier aan kunnen storen, maar dat doe ik helemaal niet. Ik geef Rik Cauwelaert gelijk, iedereen -en dus ook Marc Van Ranst- heeft recht op een mening. Jawel, het is de regering en dus de politiek die de virologen als woordvoerders naar voren hebben gestuurd.

Het moet niet makkelijk zijn; in het oog van de storm, bedreigingen alom. Interviews geven vanuit een Safehouse. Druk vanuit de politiek. Je subtiel opstellen als het moet, de zwalkende politici via een interview onder druk zetten als het kan. Eindeloze discussies op twitter, actief de aanhangers van Jürgen Conings opzoeken en bejegenen via Telegram (mei 2021) en ruzie maken als een puber met Vlaams Belang politici. Kortom, op café met Marc. Eerst wat sjoelbakken,een pintje pakken en dan de avond met vuurwerk ingaan.

De viroloog zag de nood niet om zijn communicatie te wijzigen. Ik zie het anders wel. Deze gewoon hoogleraar zou beter moeten weten. De KU Leuven zou beter moeten weten. Ook al is het water woelig, communicatie en stijl gaan samen en varen in dezelfde boot als de boodschap die je brengt.

Jawel, in dit verhaal gaat het over consistentie. Over transparant en eerlijk communiceren. Over beslissingen nemen die moeilijk zijn. De Eerste Minister zal het niet graag horen, want hij hoopt op een nieuwe start, waar alles kan en goed nieuws legio is. Maar Covid is een virus en een virus heeft een harde, bijna mathematische, realiteit. Je kan het wel wegpraten, wegdenken en negeren, maar het haalt je steeds in.

Erika Vlieghe

Consistentie vinden we wel bij Erika Vlieghe. Zo stelde ze twee weken geleden nog at de pandemie niet voorbij is. Ik heb bewondering voor de dame. Rustig en to the point. Zelfs in het heetst van de strijd. Zelfs als de politiek haar het zwijgen oplegt. A fact is a fact. In het najaar komt een vierde golf.

As You Like It

Shakespeare kon het niet beter zeggen: all the world’s a stage. Dit schouwtoneel heeft inmiddels al veel weg van een middeleeuws steekspel, waar de hoofdrolspelers graag en zonder schroom uw gezondheid inzetten op het schaakbord van het leven. Ik hoop dat we in maart volgend jaar, na de volgende Delta golf, gezond en wel 2 jaar Covid te kunnen vieren. Vieren we dan -op de koop toe- een overwinning op de zwalmende politiek en het falende staatsbestel, of enkel op het Covid virus en zijn varianten? In de woorden van Emiel Goelen, U kijkt toch ook?

De week van Bert: zachte heelmeesters en stinkende wonden

Schaarbeek bij Valavond

Het is zonnig in Brussel en niemand, behalve de internationale pers, lijkt echt onder de indruk van de sterke woorden van President Trump aan Kim Jong-Un. Of beter, ik was niet onder de indruk. De dag start dan ook ontspannen met een glaasje champagne en de belofte van een heerlijke maaltijd brengt het gesprek op gang. Het kon op restaurant, maar de kwaliteit en de prijs zijn er niet naar. Dan maar thuis. Al meer dan 25 jaar dreigt de communistische dictatuur met het vernietigen van hun aardsvijand. Is er dan eens een president die durft te antwoorden, zij het wat off-script, dan wordt hij met alle zonden van Israel beladen.

Ik overhandig het verjaarscadeau. De zon breekt door de wolken en met een lekkere groentesoep wordt de dag goed ingezet. Er is consensus, beide leiders hebben elkaar gevonden. De sterke woorden van Trump geven Kim Jong-Un de kans om zijn positie thuis te versterken. Ook voor de achterban van Trump kunnen harde woorden steeds op sympathie rekenen. Oorlog voor Trump zou zelfs een opsteker kunnen zijn. Een witte wijn uit de Rias Baixas streek zorgt voor een fruitige en frisse toets. De mosselen worden geserveerd. Met een oud-voetballer aan tafel en een Barça-fan als jarige, valt snel een taboe. De discussie is hevig.

Neymar is amper 25 jaar oud en verdiende in 2016 bij Barcelona zo’n 38 miljoen euro. Hiermee verdiende hij 4.760 keer meer dan de gemiddelde werknemer in Brazilië, of zo’n 1.450 keer meer dan het gemiddelde salaris in Spanje. Een benadering natuurlijk, want je moet nog rekening houden met belastingen. Maar ook daar had de sterspeler een oplossing voor. Of zo dacht hij toch, want in 2016 werd de ster veroordeeld tot het betalen van 45 miljoen EUR aan de Braziliaanse fiscus voor belastingontduiking. Maar, alles kan beter. Lionel Messi speelt, met z’n 30 jaar, de bal rond bij Barça voor zo’n 65 miljoen euro per jaar. De entourage van Neymar rook een kans. Meer dan een boete, werd Messi in 2016 veroordeeld tot 21 maanden cel.

Het dessert volgt. Turrón voor mij, taart in overvloed en een goede tas koffie om de sobremesa te starten. De overtuigingskracht van de hoofdspelers kan amper het niveau lagere school aan wanneer Neymar op een persconferentie aangeeft dat hij niet voor het geld de overstap naar PSG maakt. Dan maar de daad bij het woord voegen. En hij niet alleen. Ik zie graag alle voetballers naar hun werk gaan zoals vele van hun fans, die voor “de passie” iedere dag gaan werken aan niet meer dan een minimumloon, zich verplaatsen in een Skoda op afbetaling, eerlijk hun belastingen betalen en iedere maand rekenen om naast de huur en proviant ook nog iets te kunnen sparen. Vergeet Fair Play.

De vraag is niet of iemand zo veel kan of mag verdienen. De vraag is of de toegevoegde waarde die Neymar bijbrengt aan de samenleving wel de 54 miljoen euro jaarlijks zal overstijgen. Ik betwijfel het. En wat met al die rondfladderende managers, vertegenwoordigers en agenten? Zo zal Pini Zahavi, zonder veel lichamelijke arbeid, zo’n 30 à 35 miljoen meepikken in commissies. Dat brengt de totale waarde van de transfer tot boven 600 miljoen euro. Bovendien werd tijdens de persconferentie door de voorzitter van PSG benadrukt dat Neymar maar het topje van de ijsberg zal zijn. Dat belooft.

Ondertussen gaan de t-shirts van Neymar vlotjes de deur uit. De eerste dag werden meer dan 10.000 shirts verkocht met de naam en het rugnummer van de speler. Te koop aan 150 euro per stuk, gaan fans gaan vlot mee in dit verhaal en dat kan tellen. Volgens PSG is de waarde van de club met een half miljard gestegen. Toch kan je de vraag stellen van waar de transfer van Neymar zo plots uit de lucht kwam vallen. Van de T-shirtverkoop alleen zal PSG het niet redden. De overeenkomst was niet volledig droog of het noopte een zegsman van de Franse Overheid er toe te verklaren dat de transfer van Neymar niet meer is dan een doorzichtig maneuver van Qatar om het buitenlandse beleid te beïnvloeden. Ook dat spreekt boekdelen.

Qatar, eigenaar van PSG, wordt al decennia in verband gebracht met het financieren van terrorisme en werd in juni onder embargo geplaatst door zijn buurlanden. Maar het kleine land is machtig. Europa, en meer bepaald de Europese Unie, staat nog steeds toe dat het land aanzienlijke participaties neemt in strategische sectoren. Zo bezit het land aandelen in Volkswagen AG (17%), Sainsbury (22%), Tiffany’s (13%), Shell (2%) en 20% via Glencore in de Russische olieproducent Rosneft. Je kan je dan ook afvragen hoe het kan dat een staatssponsor van terroristische organisaties, zoals ISIS, die actief tegen ons gedachtengoed ten strijde trekken, ook een strategisch aandeel in de Europese economie kan bezitten en mee onze politiek vormgeeft.

Zo gaat het ook, om het niet over Syrië te hebben, met Venezuela. De grondwetgevende vergadering heeft nog maar het werk opgenomen wanneer het duidelijk wordt dat het jaren kan duren vooraleer er resultaat is, waarmee Venezuelade facto geen democratie meer is. De Verenigde Staten brachten al twee jaar geleden de link tussen de drugkartels en het Venezolaanse leger aan het licht en spraken systematisch sancties uit tegen sleutelfiguren en bedrijven uit het land. Vorige week werden de bezittingen van vooraanstaande figuren van het regime bevroren. En Trump zou Trump niet zijn als hij niet zou dreigen met meer.

De Europese Unie ging ook vorige week niet verder dan een verklaring waarin het de recente ontwikkelingen afkeurt. Sancties komen er niet.

Het Amerikaanse journaal voelde deze week dan weer oud en aanstangjagend aan. De slapende, duistere krachten van de Burgeroorlog worden opnieuw gevoed. Vraag is alleen, wie financiert deze organisaties? Wanneer in 1964 Lynden B. Johnson de Civil Rights Act ondertekende, zou hij tegen één van zijn medewerkers gezegd hebben “We have lost the South [to the GOP] for a generation.” De emancipatie van de zwarte gemeenschap in de Verenigde Staten zou het einde van de “Southern Democrat” met zich meebrengen. Racisme is in de States nooit veraf en Republikeinen surfen graag mee op de golven die de desegregatie in het zuiden sinds 1964 genereert. Segregatie is er officieel niet meer, toch zou het Republikeinse beleid de positie van de zwarten in de States niet verbeteren. Integendeel.

Trump is nauw verbonden met nationalistisch rechts in de States en meer bepaald met organisaties rond de (vroegere) Ku Kux Klan. Ook Putin is dat. Drie maanden geleden bevroor Trump fondsen voor organisaties die extreme groeperingen in de States in kaart brengen en bestrijden. Voor de GOP is de cirkel nu compleet; hun conservatieve vleugel werd overgenomen door wat we nu kennen als het alt-right. De linkervleugel maakt amper nog kans tijdens de voorverkiezingen. De ambiguïteit die ze na de Civil Rights Act in hun partij toelieten borrelt nu op. Trump zegt wat een groot deel van de Amerikanen denkt.

Het is vrijdagmorgen wanneer een vriend me vraagt om Al Jazeera op te zetten. De nieuwszender uit Qatar geeft ook live coverage van de aanslagen in Barcelona. De Spaanse publieke omroep had het over het voorbeeldig gedrag van alle burgers. Al Jazeera stond 10 minuten stil hoe toeristen lijden onder de maatregelen van de Catalaanse politie. Meer dan sensatie voel ik ook een zeker leedvermaak van de journalist. Terwijl ik dit neerschrijf en naar het Spaanse nieuws kijk, kan ik alleen maar vaststellen: Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.